Πολιτική με Ταξικό Πρόσημο-Του Κ.Πάντζιου

Σε λίγες μέρες η κυβέρνηση του κ. Αλ. Τσίπρα μπαίνει στον τέταρτο χρόνο της, με αρκετά θέματα να βρίσκονται σε εκκρεμότητα, με ένα πολιτικό σκηνικό να είναι ρευστό, με ζητήματα, όπως π.χ. το Σκοπιανό, να θρυμματίζει κάθε δυνατότητα εκλογικού προγραμματισμού και με διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον που αναβάλλει κάθε σκέψη για έξοδο στις αγορές για το 2019. Ασαφή όλα αυτά για την κυβέρνηση, αλλά πολύ σαφή αυτά που συνιστούν τον οδικό χάρτη του κυβερνητικού κόμματος για το μέλλον. Ο κ. Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του απ’ ότι φαίνεται έχουν χαράξει την στρατηγική και τακτική του ΣΥΡΙΖΑ μεσοπρόθεσμα, ως τις εκλογές και μακροπρόθεσμα, όταν το κόμμα θα βρεθεί στην Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ειδικά, ενώ ο χρόνος των πρόωρων εκλογών περνά μέσα από την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, όμως το πώς θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, πρόωρες ή μη, έχει ήδη αποφασιστεί και βρίσκεται η όλη «επιχείρηση» σε εξέλιξη.

Πιο απλά: Πρώτον, το κυβερνόν κόμμα θα πάει στις εκλογές με την πλατφόρμα «ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι οι αντίπαλοί μας», δηλαδή η Νέα Δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ –κατά τον κ. Τσίπρα και τους επικεφαλής του– είναι «ταξικά» το κόμμα της μικροαστικής τάξης, ως τις παρυφές της μεσοαστικής τάξης και της εργατικής, αυτό δηλαδή που ο Ανδρέας Παπανδρέου, το 1974, είχε εκπροσωπήσει με το ΠΑΣΟΚ, ως «κόμμα των μη προνομιούχων». Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αλήθεια ότι έκανε προσπάθειες να κρατήσει ψηφοφόρους της μεσοαστικής τάξης, που ψήφισαν το κόμμα του δύο φορές το 2015, αλλά διαπίστωσε ότι δεν είχε αυτή τη δυνατότητα σε εισοδηματική βάση. Και επέλεξε τη μάζα των ψηφοφόρων που προαναφέραμε, δημιουργώντας όμως μία πρόσβαση και σε κάπως υψηλότερης εισοδηματικής κλίμακας πολίτες, με τη διάσωση των συντάξεων. Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επεκτείνει την έννοια του «εμείς και οι άλλοι», μέσα από το μηχανισμό των αποκαλύψεων για διαφθορά στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όταν κυβερνούσε –ακόμη και ως σύμμαχη δύναμη στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Τρίτος πυλώνας της στρατηγικής του κυβερνώντος κόμματος, είναι η επιδοματική πολιτική, καθώς και η πολιτική ελάφρυνσης των ασθενέστερων εισοδηματικά τάξεων, όπως υποστηρίζει ο κ. Αλ. Τσίπρας, ή των προεκλογικών παροχών< όπως υποστηρίζει ο αντίπαλός του κ. Κυρ. Μητσοτάκης.

Αυτό είναι το τρίπτυχο της εκλογικής πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη υλοποιείται. Αυτή η πλατφόρμα έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα και ένα αναπόφευκτο μειονέκτημα. Το πρώτο είναι το ότι ο κ. Τσίπρας αποκτά πλέον πολιτική και προπαντός κοινωνική βάση, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν είχε, αφού ήταν ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, με εκλογική βάση μάξιμουμ 4,7% και μίνιμουμ 3,5%, μετά τη διάσπασή του, το καλοκαίρι του 2015. Στην καλύτερη περίπτωση –και περιστασιακά– είχε δανεική κοινωνική βάση, αυτή του εξαφανισθέντος σχεδόν ΠΑΣΟΚ, την οποία δημοσκοπικά αποδεικνύεται ότι συγκράτησε σε μεγάλο βαθμό, αφού εδώ και τρία χρόνια τα ποσοστά του είναι σταθερά, λίγο πιο πάνω από το 20%. Η όλη προσπάθεια, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ είναι, με την πόλωση και την αύξηση της συσπείρωσής του, να φτάσει να πάρει στις εκλογές –όποτε και αν διεξαχθούν– ένα 25% ως το 27%, ποσοστό το οποίο θα το παγιώσει ως δεύτερο κόμμα εξουσίας στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας.

Το μειονέκτημα της προαναφερθείσας εκλογικής πλατφόρμας, είναι ότι «ταξικά» αυτοπεριορίζεται, χωρίς όμως να μπορεί να εκτιμηθεί, ή να μετρηθεί, ποια εκλογικά κέρδη θα είχε αν δεν είχε κάνει τον εν λόγω αυτοπεριορισμό.

Όσον αφορά τη Ν.Δ., τα πράγματα είναι απλούστερα. Εισπράττοντας εκλογικά από την κυβερνητική φθορά του αντιπάλου κόμματος, διατηρεί μία διαφορά 10 περίπου ποσοστιαίων μονάδων, προφανώς θα είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές, αλλά θα διευκολυνόταν πολύ από την επίτευξη αυτοδυναμίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς, αφού η αυτοδυναμία εξαρτάται –κυρίως– από το πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή.

Όπως έχουν εξελιχθεί τα πολιτικά μας πράγματα, το 2015 μπορεί να χαρακτηριστεί ως ορόσημο, σε σύγκριση με το 1981. Τότε είχαμε μία νέα πολιτική δύναμη, που γρήγορα έφθασε στην διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Το 2015, είχαμε πάλι μία νέα πολιτική δύναμη, το ΣΥΡΙΖΑ του κ. Αλ. Τσίπρα, που επίσης γρήγορα έφτασε στην διακυβέρνηση της χώρας. Και τι περίεργο: Και τότε και το 2015 είχαμε πολλούς παράγοντες του δημοσίου βίου, να «προφητεύουν» ότι και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν μία υπόθεση ολίγων μηνών, ή έστω ενός έτους. Θα ήταν δηλαδή «διάττοντες πολιτικοί αστέρες» !...